KVIÐJA

(að), v. to forbid (kviðja e-m e-t);

refl., kviðjast e-t, to decline, shun.

* * *

að, [akin to kveða], prop. a law term, to banish, as in the saw, Urðar orði kviðjar (MS. wrongly kveðr for kviðr?) engi maðr, no wight can resist the word of weird, there is no appeal against the weird of fate, Fsm. 47: to forbid, blót eru kviðjuð, Hallfred; blót er oss kviðjat, at vér skulum eigi blóta heiðnar vættir, ok eigi heiðin guð, né hauga né hörga, N. G. L. 1. 430; en ef hinn vill kviðja haga sinn, þá seti hann garð milli, 245; þat líkaði ílla Þorfinni ok nennti þó eigi at kviðja honum mat, Grett. 36 new Ed.; kom þar loks at kvödd (qs. kviðjuð) var bygð köppum þeim er mistu dygð, i. e. the evil-doers were banished the country, Skáld H. 3. 41; jöfurr lét kviðjat ófrið, the king forbad all strife, Od. 16, Fms. vi. 154 (in a verse): with dat., k. e-m e-t, to forbid; móðir hans vildi þat kviðja honum, Bs. i. 152; sá er fyrr görði úlofaðan hint, ok kviðjaði hann sér lofaðan, Greg. 38; þú neyttir kviðjaðan ávöxt jarðar, the forbidden fruit, Sks. 548; úsæmilegt er at þeir göri þat sjálfir, er þeir eiga öðrum at kviðja, H. E. i. 457: with infin., þeim tíðum er biskup hefir kviðjat oss konur at taka, N. G. L. i. 16; þú skaltat of kviðja mér at berjask, Korm. (in a verse).

II. part. kviðjandi, a banisher, forbidder; stríð-kviðjandi, a ‘strife-banisher,’ peace-maker, Lex. Poët.